14. Now you're gone

– Jeśli dla mnie to jak patrzenie w krzywe zwierciadło,to nie mam pojęcia,co ty czujesz – wycedził z nienawiścią Gadriel ukryty w ciele wysokiego,krótko ostrzyżonego mężczyzny o pogardliwym spojrzeniu. Winchesterowie i Sarah schwytali go niedaleko miejsca ostatniej zbrodni i zawlekli do ciemnego,opuszczonego magazynu. Sprzeciw Sama przeciwko zabraniu Sary nie miał najmniejszego sensu,bowiem Blake powołała się na stan Deana,,który ani trochę się nie polepszył. Udawał,że wszystko jest w porządku,ale było to dalekie od prawdy. Sam miał swoje podejrzenia,ale wolał na razie nie dzielić się nimi,zwłaszcza z nią. I tak czekała ich poważna rozmowa,ale na razie ważniejsze było wyduszenie z podłego anioła kilku ważnych rzeczy.

Młodszy Winchester uniósł podbródek i rzucił nie dając się sprowokować:

– Długo pracujesz dla Metatrona?

– Nic wam nie powiem. Nie zmusicie mnie do tego – Gadriel poruszył się na krześle w geście mającym wyrażać bunt.

– Serio?

– Byłem tobą,Samie Winchesterze. Twoje wnętrze cuchnie wstydem i słabością.

Sam spojrzał ukradkiem na skupionego na aniele Deana i uderzył Gadriela pięścią. Zrobiłby to ponownie,gdyby jego brat nie chwycił go za poły kurtki i nie odciągnął na bok.

– Szybko nie pęknie – powiedział Dean ostrzegawczo.

– Wiem. Możesz go zhakować,tak jak zrobiliście ze mną.

– O nie,tylko Crowley to potrafi a ja nie mam ochoty dzwonić do tego gnojka. Potrzebujemy Casa.

– Eee,chłopaki?

Winchesterowie odwrócili się na dźwięk głosu Sary. W dłoni ściskała komórkę.

– Dzwoniłam do Casa chyba z milion razy. Nic,zero odpowiedzi.

– Daj mi to – wtrącił Dean zabierając Sarze telefon.

– Co robisz? – spytał podejrzliwie Sam.

– Włączyłem GPS w jego komórce. – Po chwili Winchester odwrócił ekran w kierunku brata i panny Blake. – Nie wyjechał z miasta,w którym ostatnio był.

– Co jest? – Sam zmarszczył brwi.

– Nie wiem. – Dean przeniósł spojrzenie na Sarę – Musicie go znaleźć.

– Co? – spytali równocześnie.

– Ta sprawa za bardzo dotyczy Sama...

– A ciebie nie?

Dean przewrócił oczami ze zniecierpliwieniem.

– Nie minęło pięć minut a już chciał go ubić jak Liam Neeson.

Sarah uniosła brwi i wbiła w Winchestera pytające spojrzenie. Westchnął i oddał bratu anielskie ostrze,a następnie wyszedł nie oglądając się za siebie. Sarah skinęła jeszcze tylko głową Deanowi i ruszyła za nim.

Starszy z Winchesterów zbliżył się do anioła. Jego kroki rozbrzmiały echem w pustym magazynie. Poczuł adrenalinę powoli zaczynającą buzować w żyłach. Zmęczenie gdzieś się ulotniło,wyblakło na tle targających nim emocji. Niestety,zamiast niego odczuł bolesne pieczenie Znamienia,ale zignorował je. Utrata kontroli nad sobą była warta tej zemsty.

– Zgrywa twardziela a ty okazujesz dobro. Tak to rozgrywasz? – spytał Gadriel.

– Nie – Dean popatrzył na anioła z kamiennym wyrazem twarzy. – Nie obchodzi mnie czy będziesz gadał. Zapłacisz za to,co zrobiłeś mojemu bratu. I Kevinowi.

Z niekłamaną przyjemnością dopadł do anioła i zadał mu kilka szybkich cięć anielskim ostrzem. Gadriel zasyczał,ale poza tym nie dał po sobie poznać bólu. Dean zmienił więc metodę- bardzo powoli przejechał klingą po jego przedramieniu. Tym razem twarz anioła drgnęła i wydał z siebie stłumiony jęk.

– Krążą słuchy,że wpuściłeś węża do ogrodu – zaczął Winchester wycierając broń. – I zniszczyłeś go dla ludzi.

– Uwolniłem ich. Kochałem ludzi! – wysapał.

– Zabawnie to okazujesz ćwoku. Opowiedz mi o tym całym powrocie do Nieba a szybko to zakończę. Ale najpierw o Edenie. Ma jakiegoś strażnika czy odkąd obróciłeś go w ruinę można tam swobodnie wejść?

Gadriel wpatrywał się w niego wyzywająco. Usta miał zaciśnięte w wąską kreskę.

– Powiesz i zakończę to szybko. W przeciwnym razie będziesz na wieki gnił w tych łańcuchach. Twój wybór.

Anioł parsknął i po chwili na jego usta wypłynął powolny,szyderczy uśmiech.

– Eden? Sam powiedziałeś,że został zniszczony. Żaden anioł tam nie...Och. – urwał śmiejąc się jeszcze bardziej kpiąco. – Wiem do czego zmierzasz.

– Doprawdy? – spytał Dean z chłodną obojętnością. Twarz nie drgnęła mu ani odrobinę.

– Ptaszek wyleciał z gniazdka i szukasz sposobu by odłożyć bo z powrotem na miejsce.

Winchester oparł dłonie po obu stronach krzesła,na którym więził anioła i pochylił się nad nim cedząc wolno:

– Kim...jest...Imoen?

– Sam chciałbym wiedzieć. Siedzi tam odkąd sięgam pamięcią.

– Mów,albo...

– Śmiało,zabij mnie!

Ręka go świerzbiła,a Znamię coraz silniej pulsowało na samą myśl,ale zdołał się powstrzymać. Wyczuł intencje Gadriela.

– A właśnie,że nie. Nie boisz się śmierci. Boisz się,że będziesz tu siedział na wieczność. Więc siedź i gnij,ty sukinsynu.

*

Motelowy parking rozjaśniały jedynie nikłe światła sączące się z okien gościnnych pokoi,zaś wokół panowała cisza. Zmącił ją dopiero delikatny pomruk czarnej jak noc Impali. Sam zaparkował samochód i zerknął na kartkę z danymi.

– To na pewno tutaj – mruknął do Sary wysiadając z pojazdu. Dzierżąc w dłoniach pistolety ruszyli w kierunku pokoju z numerem 7,a upewniwszy się,że jest bezpiecznie rozejrzeli się.

Pokój wyglądał na opustoszały. Brakowało jakichkolwiek rzeczy świadczących o czyjejś obecności. No,może poza ścianą pokrytą mapami i zdjęciami.

– Patrz – szepnęła Sarah podchodząc do stolika – Telefon Casa.

– Cholera – mruknął Sam. – Mam złe przeczucia.

Patrzył,jak Sarah przygryza wargę i rozgląda się z niepokojem.

– Myślisz,że Crowley maczał w tym palce?

Odezwało się w nim echo niedawnych myśli. Odkąd przesłuchiwał demona w sprawie Pierwszego Ostrza,co jakiś czas powracała do niego ta natrętna myśl. Obiecywał sobie porozmawiać z Sarą,lecz ciągle było coś ważniejszego. Ta sytuacja także nie była najlepsza,ale czuł że nie da rady więcej tłumić w sobie niepokoju.

– Saro,daj już spokój Crowley'owi. Może ciężko w to uwierzyć,ale nie on jeden jest do tego zdolny.

– Bronisz go? – spytała zaskoczona Sarah kładąc dłonie na biodrach.

– Nie. Jestem obiektywny. A ty nie. Powiedz mi,Saro... – zrobił kilka kroków w przód by móc zajrzeć w jej płonące gniewem oczy. – To o niego tak naprawdę chodziło przez te wszystkie lata,prawda?

– Nie rozumiem o czym mówisz.

– Doskonale wiesz o czym mówię. – Głos Sama stał się ostrzejszy. – Cała ta historyjka o tym,jak bardzo tęskniłaś,jak chciałaś mnie odnaleźć,jak przez to zostałaś łowcą. Wszystko to kłamstwo,bo zależało ci tylko na Crowley'u!

Sarah otworzyła usta ze zdziwienia,ale równie szybko je zamknęła.

– Jak możesz tak mówić,Sam? – spytała. Nie była już rozpalona gniewem,a raczej...rozczarowana i urażona. – Sugerujesz...sugerujesz,że cię wykorzystałam?

Nie odpowiedział. Wzięła to za potwierdzenie i pokiwała smutno głową spuszczając wzrok.

– Dobrze. Skoro tak...Kiedy znajdziemy Castiela zabiorę swoje rzeczy i wyjadę.

Nie takiej reakcji się spodziewał. Myślał,że porozmawiają o tym,że Sarah będzie starała się go przekonać o pomyłce w osądzie. Tymczasem uderzyła w jego pęknięte serce rozbijając je na tysiące kawałków.

Naprawdę go wykorzystała.

Otworzył usta aby coś powiedzieć,ale nie zdołał wydusić z siebie ani słowa. Dostrzegł natomiast,że jej oczy rozszerzają się ze strachu i zaciskając dłoń na pistolecie,gwałtownie się odwrócił.

– Spokojnie,tygrysie.

Metatron odezwał się paradoksalnie kojącym,łagodnym głosem. Był idealnym przykładem stwierdzenia,że pozory mylą. W zwykłej koszuli,wypłowiałej kurtce i z nieuczesanymi włosami wyglądał jak jeden z pomniejszych demonów Crowleya niezdolnych to podjęcia jakichkolwiek czynności umysłowych. W rzeczywistości był jednak anielskim zdrajcą i spiskowcem. Wyciągnął dłonie ku górze na znak dobrych intencji.

– Chcę się wymienić. Masz...macie coś mojego,a ja waszego. Przyprowadź go jutro,powiedzmy o szóstej. Jeśli nie,Castiel umrze. Tym razem nie wróci.

– Uczciwa wymiana? – spytał Sam opanowując przyspieszony oddech i opuszczając pistolet.

– Jestem słowny.

To mówiąc,boski skryba zniknął. Sam usłyszał,jak Sarah powoli wypuszcza wstrzymywane powietrze.

– Nadal uważasz,że to Crowley? – mruknął z przekąsem mijając ją.

– Nie czas teraz na dyskusje. – ucięła z niechęcią idąc za nim na parking.

Instynktownie skierował samochód do bunkra,w którym trzymali Gadriela. Sam wyskoczył z samochodu nie zważając,czy Sarah idzie za nim.

Wpadł do środka uważnie się rozglądając. Między cieknącymi rurami dostrzegł przewrócone krzesło. Nie był to dobry znak.

– Dean! – zawołał. Zauważył go siedzącego ze spuszczoną głową pod ścianą. Jego brat miał zakrwawione kłykcie. Obok niego leżał nieprzytomny anioł.

– Nic ci nie jest? – spytał dopadając do niego.

– Przestań o to pytać – mruknął.

– Dlaczego...

– Nic nie powie. – przerwał mu Dean – Chciał umrzeć i już miałem go zabić,ale powstrzymałem się,bo potrzebujemy informacji. Wie też coś o Imoen.

Sam oblizał wargi.

– Słuchaj...Metatron ma Casa. Proponuje wymianę.

Dean spojrzał to na brata,to na anioła.

– Nie możemy mu ufać.

– To jasne. Pierwszy raz będziemy wiedzieć,gdzie jest Metatron. To nasza szansa. Pojedźmy tam i wymieńmy go,a potem uwięźmy Metatrona.

Starszego Winchestera nie trzeba było długo przekonywać.

– Saro – zwrócił się do kobiety stojącej w progu Sam tonem pełnym obojętności – Wróć do bunkra i zostań z Imoen. Załatwimy to sami.

Bez słowa sprzeciwu skinęła głową i odeszła. Dean uniósł brwi.

– Ktoś tu się posprzeczał – mruknął patrząc wymownie na brata.

– Wszystko jest w porządku. – skłamał Sam.

– Taa,a ja jestem Jennifer Lopez. Pierwszy raz nie protestowała,gdy ją oddelegowałeś. To oczywiste,że się pokłóciliście.

– Patrz na siebie.

– Na siebie? Nie mam pojęcia o czym mówisz.

– Dean,nie wiem co dokładnie cię łączy z Imoen,ale jeśli coś jest nie tak,to kimkolwiek by nie była nie powinieneś uciekać do innej.

Dean przygryzł wargę. Sammy ma rację i on w głębi duszy też to wiedział. Problem w tym,że tak było łatwiej. Cały Dean Winchester-zawsze starający się odwrócić uwagę od swoich problemów.

– Przy okazji... – chrząknął Sam wyrywając brata z zamyślenia. – Chyba znam powód twojego marnego samopoczucia dzisiaj. Ale muszę jeszcze sięgnąć do kilku źródeł.

– Nie mówmy już o kobietach,braciszku. Już i tak nieźle się wpakowaliśmy.

*

O umówionej godzinie bracia stali na motelowym parkingu obok Impali przestępując z nogi na nogę. Sam zerknął nerwowo na zegarek.

– Spóźnia się – powiedział marszcząc brwi.

– Albo się nie zjawi.

– Jasne,że się zjawię. – rozległ się głos za ich plecami. Bracia drgnęli. – Czekałem aż skończycie zastawiać na mnie pułapkę.

Zrobił kilka kroków w przód i wskazał na ziemię.

– Stoję w dobrym miejscu? – A widząc niepewne miny Winchesterów dodał: – No dalej,czekam.

Dean niechętnie pstryknął zapalniczką i upuścił ją. Olej zapłonął zamykając Metatrona w ognistym kręgu. Boski skryba udał przerażenie,po czym wybuchnął histerycznym śmiechem.

– Pomyślcie życzenie – powiedział i jak gdyby nic zdmuchnął krąg.

Winchesterowie natychmiast dobyli noży.

– Nie,dzięki! – krzyknął anioł i przycisnął ich do Impali. W tej samej chwili podjechał samochód,z którego wysiedli zwolennicy skryby wraz z Castielem. On sam zaś podszedł do bagażnika Chevroleta i otworzył go.

– Pa – mruknął usuwając z klapy symbole ochronne. Gadriel wychodząc posłał Samowi mordercze spojrzenie. – Umowa to umowa.

– Dlaczego to robisz? – spytał Dean.

– Bo mogę. Bo ty,twój braciszek,wasz pierzasty przyjaciel i wasze sekrety z bunkra mnie nie powstrzymają. A skoro o tym mowa,pozdrówcie ode mnie Imoen. Ona co prawda mnie nie

zna,ale ja ją-całkiem dobrze. No,a skoro jest pod waszą opieką to wkrótce zapowiada się niezłe przedstawienie. Do zobaczenia,Castielu. Pamiętaj,że dałem ci szansę.

Po tej małej przemowie pstryknął palcami i zniknął. Cała trójka popatrzyła po sobie.

– Co jest grane,do cholery? – odezwał się w końcu Dean.

– Metatron próbuje bawić się w Boga. – odparł Cas.

– Że co? – prychnął Sam – Wymazał symbole ochronne. Zdmuchnął święty ogień. On jest Bogiem. Tym bardziej,że najwyraźniej zna losy Imoen.

– To raczej nie ma znaczenia. Skoro jest boskim skrybą,mógł je znać od początku. – stwierdził Castiel.

– No,to trzeba złapać sukinsyna raz jeszcze – oznajmił ze śmiertelną powagą Dean.

Pełną kontemplacji ciszę przerwał dźwięk dzwonka.

– Chłopaki...– Usłyszeli,jak Sarah zachłysnęła się powietrzem.

– Witaj,Saro.

– Macie Castiela – odetchnęła z ulgą słysząc jego głos. – To dobra wiadomość.

– Przypuszczam,że zaraz przekażesz nam złą. – stwierdził Dean. W jego sercu zalągł się niepokój.

– Uh-huh. Mamy kolejny problem. Imoen zniknęła.

------------------------------------------------------------

Stosunkowo mało od siebie dałam w tym rozdziale,ale akcja dziewiątego sezonu do jego końca jest mi potrzebna. Jak już z nią skończę to będziecie się cieszyć :D

No nic,mykam się uczyć :c